Önce dinle sonra konuş.
Fehmi Hoca’m bunu çok güzel açıklar. “İki kulağımız var iki kere düşünelim diye ve bir ağzımız var bir kere konuşalım. ”diye.
Dinlemek; böyle yazınca çok da mühim değilmiş gibi anlaşılabilir.
Her zaman yaşıyorum ve anlatmaktan usandım.
Bir ortamda bir konuşmacı olur fazla ise de sırasıyla konuşur.
Benim canım arkadaşım ya da bana inat denk geliyor, aynı ortamda karşılıklı, göz göze bakarak farklı konulardan bahsediyoruz hem de aynı anda bunu beceremeyen de vardır.
Toplumda hep bir “konuşmak” merakı, her şeyi bilirim havasıdır gidiyor.
Yok, yani konuşmazsa içinde kalır dert olurmuş gibi…
Artık bir gelişsek mi?
Hiç konuşmayanlar.
Hiç susmayanlar.
Vakitsiz konuşanlar.
Hiç dinlemeyenler.
Dinlemek zor geliyor galiba acelemiz niye anlamıyorum, sıra sana da gelecek önce anla sonra konuşursun.
Ama ne?
İtiraz etmezse, sözü kesmezse, kendi fikrini ortaya fırlatmazsa rahatsız oluyormuş mübarek.
Empati kuralım n’olur birbirimize, hayatı çekilmez hale getirmeyelim, tahammül edebilelim, zorlaştırmayalım, zor kurulan dostluklarımızı zedelemeyelim.
Malesef önplanda olma isteği bu. Halbuki bir söz vardır tarihte en iyi lider kendini belli etmeyen liderdir diye. Insanların kendi yüzlerini kendileri göremez başkaları görür burda bir ders vardır insana önce karşındakini tani sonra kendini anlamladir bu bencilliğe bir perdedir ,insan aynaya bakmadan kendini göremez ama aynaya gerek duymadan başkasının yüzünü görebilir. Buda bize ben bilinci yerine biz bilinci kurmamız gerektirdiğini gösterir ne yazık ki insan hep ben diyecek🙁