Yer yarıldı, insanlar içine girdi.
Ben de şiddetli tipi yüzünden Uludağ'da mahsur kalmış durumdayım.
Önümüzü görmüyoruz.
Göçük altındakiler ne halde?
Kepçeler, iş makinaları bile gitmekte zorlanıyor.
Bu nasıl bir gün Allah' ım?
Koca koca binaları yapıyoruz insan üstü bir güçle.
Ama aynı insan gücü kaldırmaya yetmiyor.
Tek yaptığımız aralıksız haberleri izlemek.
Bir yandan elimizde telefon.
Çaresizlik.
Yardım her türlü oluyor uzaktan da olsa.
Ama içimize siniyor mu?
Yara yara gitmek istiyorsun.
Belki iki taşı kaldırsam altında birini bulurum.
Elinden tutarım.
Yok.
Kızılay bile ara vermiş kan almaya.
Kan uzun süre saklanan bir şey değilmiş.
Bilmiyordum
Stokları bitirip tekrar toplayacaklar.
Daha neleri bilmiyoruz?
Neler öğrendik?
Bu vahşetle dalga geçenlere de insan dendiğini.
Bu vaziyette hala siyaset yapmaya çalışanlara da insan dendiğini.
Bu yoklukta kocaman TV çalıp yağmalayanlara da insan dendiğini,
Bunca acının içinde acı çekmeyenlere de insan dendiğini öğrendik.
Aynı zaman da,
Uykusuz,
Aç,
Karşılık beklemeden,
Varını yoğunu ortaya koyup
Canla başla yardım edenlere,
Yardıma koşanlara da,
Maddi ve manevi, bir şekilde katkı sağlamaya çalışanlara da insan dendiğini öğrendik.
Her il den insanlar evlerini bile açıyor.
Yüreğimiz sızlıyor.
Bunca enkaz nasıl kalkacak?
Ne zaman hale yola konulacak?
Bir ömür çalışıp ev alırsın,
Orası da sana mezar olur.
Hiç bir empati
Bu duyguyu sağlayamaz.
Şuan içinde bulunduğum ortamın sıcak olmasından bile utanç duyuyorum.
Hepimizin başı sağolsun.
Güzel insanlar, yardım kuruluşları, vesile olanlar,
İYİ Kİ VARSINIZ.
Comments