Okul var, öğrenci yok.
Maç var seyirci yok.
Evler var, içinde insan yok.
İnsan var, girecek evi yok.
Kanun var adalet yok.
Cemre düşmüş bu arada.
Mart geldi bile.
Hele Nisan'ı düşündükçe Orhan Veli gelir aklıma.
'Ben ki her Nisan bir yaş daha genç' der.
Dün kısa kolluyla gezdim, bugün tozdan ötürü maske,
Akşama doğru soğuk.
Yarın kar yağar mı?
Yağar.
Yarın her şey olabilir.
Artık şaşırmam diyorum.
Yine şaşırıyorum.
Deprem olmasın.
Artık deprem olmasın.
Cenazeleri olan şarkıcılar gibiyiz.
Sahnen var mecbur çıkacaksın.
Bir yandan umut bitmiyor.
Felsefenin gözünü seveyim.
Her alanda lazım.
Şairler umut saçıyor.
Şairler umutsuzluk saçıyor.
Her telden çalıyoruz.
Bazen öylece boşluğa bakıyorum.
Bakıyorum.
Bugün Deniz Gezmiş in doğum günü.
Her daim varmış ki bu memleket meseleleri,
Pek çoğunun adı kazınmış.
Meseleler bitmeyecek,
Çözülecek,
Yenisi eklenecek,
Tüy toplayıcı gibi doldukça, yırtıp yeni kağıt açacağız.
İspanyol gribinden ölmüş milyonlar.
Bazen de bir Helen uğruna.
Acının ismi değişecek.
SMA hastası çocuklar şu an da binlerce...
Göz göre göre ölüyor.
Çaresizlikten, parasızlıktan, imkansızlıktan.
Ölüm olmasa keşke.
Oldu. Oluyor. Olacak.
Kahrola kahrola sıramızı bekliyoruz.
Bir kuple tebessüm olayım diye yazıyordum.
Ama hiç içimden gelmiyor bugün.
Söylemek istediklerim ile söylediklerim farklı.
Ama her uyanışımız belki ilk kez aynı.
'Şükür ki bugün de hayattayım.'
İstanbul depremi,
Tuzla bölgesi,
Tsunami tehlikesi.
Yıkanacak suyum var,
Sıcak evim.
Sevdiklerim benimle.
Halâ.
Daha tasarruflu yıkanıyor (kuraklık)
Daha az uyuyor,
Minnetle yemek yiyor,
Dilini bilmediğim ağıtlar dinliyorum
Daha çok öpüyorum herkesi.
Bir de gönlümün uzağındakiler var.
Benden içeri.
Bunca gel gitli duygular içinde kahrolası kiloma da takmıyor değilim.
Aptal diyorum.
Sonra çok insani geliyor.
Akşama ne pişireceğim diye düşünmek gibi.
Bin bir çeşit hal ile akşam oluyor bir şekilde.
Yarın belki mükemmel şeyler olur?
Biraz bari olsun.
Çok ihtiyacımız yok mu?
Şöyle bir analiz okudum,
Tüm Türkiye'ye ortalama 3 kişilik aileden oluşacak şekilde birer müstakil ev verilse sığar mı? diye.
Muş kadar yer kaplıyormuş.
Bu bilgi kafamdan çıkmıyor.
Ama bir yere de bağlayamıyorum.
Bu arada!
Bay K. anlatım tarzımı sevgili Ayşen Şahin'e benzetti.
Hemen aldım 'Aslında Olay Şöyle Oldu' kitabını.
çok yerinde bir tanışma oldu benim için.
O ki, bugünlerde her sayfada yara bandı oluyor kesiklerime.
Uf oldukça öpüyor.
Üflüyor bazı satırlarıyla...
Öyle işte.
Recaizade Mahmud Ekrem 'den bir kuple ile veda ediyorum.
Güneş güler, kuşlar uçar havada,
Uyanırlar nazlı nazlı çiçekler..
Yalnız mısın o karanlık yuvada?
Yok mu seni bir kayırır, bir bekler?
Not: Bu kayıp çocuklar nerede?
Nerede?
Bình luận