Zaman… Hayatımızı düzenleyen zaman. Belki de bütün düzenimizi bozan zaman. Varımız yoğumuz, belki de hiçbir şeyimiz.
İnsanlar fazla önemserler zamanı. Zaman kavramını yitirdiklerinde hayatlarını da yitirdiklerini zannederler. Oysaki zamanın peşinden koşmayı bıraktığımızda başlar gerçek hayat. Rahatlarız bir, “Oh be!” deriz. Zaman bitmiş mi başlamış mı, yetişebilecek miyim yoksa yetişemeyecek miyim tasasının bittiği yerde hatırlarız kendimizi. Şak diye çıkıveririz kendimizin karşısına. İlk gördüğümüz anda şaşırır
kalırız. Özümsemeye, kabullenmeye çalışırız. Kabullendikten sonra da kendimize odaklanırız; hayatımıza, çevremize, sevdiklerimize. Zamanın peşinden koştururkenki acelecilik kalkar hayatımızdan. Bu yüzden; yaptıklarımızı, yaşadıklarımızı yavaş yavaş, sindire sindire yapar ve yaşarız. Biz olduğumuzun farkına varır, keşfederiz kendimizi.
Zaman… Evet, hayatımızın merkezindedir ve bizlere lazımdır fakat kendimizi çok kaptırmamamız gerekir kendimizi zamana. Yoksa yolumuzu kaybedebiliriz, yoksa kendimizi bulamayabiliriz.
Her daim yolumuzu bulabilmemiz dileğimle…
Comments