İnsanın şu dünyadaki amacı nedir? Hayatı anlamlı yaşayabilmek, güzel işler
yapabilmek ve bu dünyadan göçüp giderken arkasında hayır bırakabilmek…
Asıl amaç hayatımızı anlamlı kılmak ve yaşamak evet. Fakat çok önemli bir görevimiz daha var bu dünyada: Yüce Allah’ın bizlere emanet ettiği evlatlarımızı emanete uygun, hakkıyla yetiştirebilmek. Emanet önemlidir. Emanet olan bir varlığa gözümüz gibi bakarız, gözümüz gibi koruyup kollarız onu. Arkadaşlarımızdan ya da herhangi birinden bir emanet eşya alsak titizlenir dururuz. “Aman ha, sakın bir şey olmasın!” diyerek didinir dururuz.
Emanet aldığımız bir eşya değil de bir çocuksa hele daha da önemseriz. Kendi
çocuklarımızın dahi önüne geçiririz onu. Başkasının emaneti, diyerek en iyi şekilde
muamele ederiz. Emanet konusunda bu kadar titizlenirken asıl emanetin farkına
varamayız bile. Neyden mi bahsediyorum ? Evlatlarımız, evet. Hoyratça davranırız onlara.
Her ne kadar çok sevsek de onları; onlarsız yapamam, desek de en ufak bir olumsuzlukta hoşgörümüzü kaybedebiliriz. Onları dünyaya biz getirdik diye bizim zannederiz. Kendi isteklerimizi, hayallerimizi, heveslerimizi tatmin etmeye çalışırız onlarla. Nasıl konuşacaklarına, nasıl davranacaklarına hatta nasıl düşüneceklerine kadar müdahale ederiz sürekli. Başarıları karşısında aile içinde yaşamamız ve evladımıza da hissettirmemiz gereken sevinci dışarıda, başkalarıyla yaşamaya çalışırız hep.
Neden peki?
Çünkü, bencillik vardır işin içinde. Çünkü “ Bakın bana. Bakın, bakın. Benim evladım
işte bu. Bakın nasıl da başarılı.” imajı yaratarak kendi reklamımızı yapmaya çalışırız.
Sonra da deriz ki “ Her şey çocuğum için.” İnanılası bir söz değildir bu.
Biz ana babaların özellikle annelerin reklam çabası hamileliğin en başında başlar.
Ay ay, hafta hafta fotoğraflar çekip paylaşmalar, ismi bile yabancı olan “Baby Shower” lar yapmalar, doğum öncesi, doğum anı ve sonrası paylaşımları, diş buğdayı, doğum günü, mezuniyet vesaire. Liste böyle uzayıp gidiyor. Fakat bu kadar uzuuun listenin içinde özne “çocuk” gibi görünse de aslında durum hiç de göründüğü gibi değil. Özne anne, annenin reklamı. Bir yaş çocuğuna konseptler hazırlayıp doğum günü yapmak bu anı hatırlamayacak olan çocuk için değil anne baba içindir.
Sürekli reklam peşinde koşma, kendi isteklerimizi tatmin etme arzusu gerçeği
görmemizi engelliyor maalesef. Peki nedir göremediğimiz bu gerçek? Evlatlarımız.
Allah’ın emaneti olan çocuklarımız. Gözümüzden sakınmamız gereken evladımız.
Başkalarına karşı olabildiğince hoşgörülü davranabilirken asıl hoşgörüyü esirgediğimiz evladımız. Maddesel bir şeye gereğinden fazla değer verirken vermemiz gereken asıl değeri esirgediğimiz evladımız. Rabb’imizin bize emaneti evladımız. Bunu hiçbir zaman unutmamalıyız. Evlatlarımız bizim mallarımız değil. Hoyratça davranmamalıyız onlara.
Hayırlı, faydalı bir birey olabilmeleri için elimizden geleni yapmalıyız. Düzgün birer örnek olabilmeliyiz onların karşısında. Çocuğumuzla ilgili her şeyi başkalarına göstermek değil Allah’a gösterebilmek olmalı tek gayemiz.
Boş işlerin peşinden koşarak kendimizin de evladımızın da hayatlarımızdan çalmayı
bırakarak daha çok anlamlandırmalıyız hayatı. Çocuklarımızı onun bunun beğenisini
kazanabilmek umuduyla değil Allah’ın rızasını kazanabilmek umuduyla yetiştirmeli,
yetiştirebilmeliyiz. Emanetin hakkını verebilmeliyiz şu üç günlük dünyada. Yoksa anne baba olmamızın ne anlamı kalır ki?
Selam ve dua ile…
Comments